Zo ongeveer moet het gegaan zijn, lang geleden. Ik was er zelf niet bij, maar kan het me voorstellen.

Adam loopt in een vervallen parklandschap, appel in de hand. “Morgen olifant” zegt hij opgewekt, terwijl hij zich met één arm uitrekt en met de andere wat vijgenbladen herschikt.

De Olifant kijkt wantrouwig – waar heeft hij dat geleerd?? – en zegt:  “Mogge. Ik weet trouwens niet of ik dat ‘geolifant’ van je wel op prijs stel.”

Adam is geschokt en verbaasd. “Dat hebben we toch samen bedacht? Hij lijkt wel alsof dat pas gisteren was.” Dat is ook zo, maar er is wel het één en ander gepasseerd Adam.

Gisteren hebben we er samen om gelachen, maar vandaag heb ik het gevoel dat het een naam is waarmee je me niet helemaal serieus neemt. Kun je je daar iets bij voorstellen? Je hebt je van een kant laten zien waar ik geweldig van geschrokken ben.

Gisteren moest je voor me zorgen, vandaag wil je misschien wel de baas spelen, of me gebruiken tegen mijn eigen wil in.’

Geplaatst in Arnolds blog

Laat een reactie achter